Rozdział 1.

 "Jasonie Smith, pora wstawać. Godzina szósta wybiła!" MonicoBot odtworzył głosowy rozkaz. Od zawsze zachwycały chłopca możliwości tego urządzenia. Jest to zapewne najnowocześniejszy cud technologiczny, jaki kiedykolwiek zaistniał na Ziemi. Nie wyglądał jak wszystkim już znane waleczne roboty. Nie był namacalną maszyną - był zaprogramowany tak, by był we wszystkich ścianach hotelu. Szablon możliwości MonicoBota był naprawdę imponujący. Potrafił on z łatwością przetwarzać i wykonywać większość poleceń głosowych. Ojciec chłopca zainwestował w niego setki miliardów dolarów. Są to pieniądze, o których Szara Strefa mogła pomarzyć. Rodzina Smithów tworzy elitę społeczeństwa, więc pozwolić sobie mogą na o wiele więcej niż prawie każdy Ziemianin. A mimo bogactwa, Jason tak naprawdę nie ma nic.

- Monico: gdybyś mogła, to uszykuj mi ubrania i jakieś jedzenie. Możesz wlać wodę do wanny — powiedział chłopak.

 Wstał ze swojego ogromnego łoża okrytego białym prześcieradłem i niebieską kołdrą. Zawsze, gdy się nią przykrywał, przypominało mu się jego dzieciństwo i to, ile się od tamtego czasu zmieniło. Kilkanaście lat temu co noc przychodziła do niego mama i czytała mu bajki do snu. To już nie wróci. Na pierwszym planie pościeli przedstawiony był zdmuchnięty mniszek pospolity. Nie widział on nigdy na własne oczy dziko rosnącego mniszka. Zresztą podobnie jak każdej innej rośliny. Na drugim natomiast była żywozielona łąka. Łóżko położone było tuż przy ogromnym oknie. Przechodzące przez nie promienie sprawiały, że MonicoBot często zostawał wyręczony z pobudki Jasona. Zrobione było ze szkła weneckiego. Oznaczało to, że chłopiec miał wgląd na metropolię, a jej mieszkańcy nie mogli ujrzeć samego Jasona.

- Przyjęłam i wykonuję. Pozwolę sobie przypomnieć o dzisiejszym spotkaniu z Panem Arthurem Smithem.

- Ojciec chce się ze mną spotkać? - powiedział z niedowierzaniem, idąc pokojem w stronę drzwi. – Nie widziałem go od jakichś dobrych siedmiu miesięcy. — Mina chłopca pokazywała niemałe skwaszenie. Przekroczył próg korytarza i skierował kroki w stronę łazienki. Droga do niej była całkiem długa.

- Musisz mu to wybaczyć — przeszkodził mu w dalszych rozmyśleniach.

- Ta... jasne. Do najmądrzejszych nie należę, ale ech... — mamrotał pod nosem. — Nie jestem aż tak głupi. Wiem, że jesteś zdolna odpowiedzieć mi tylko według preferencji mojego Ojca. Serio — powiedział głośniej. — To żałosne — stwierdził, patrząc z obrzydzeniem w ekran na ogromnej, wysokości szesnastu pięter, ścianie głównej.

Była tam wizualizacja MonicoBota jako człowieka. Miała spięte blond włosy, niebieskie oczy i jasną, białą cerę. Robot ten był prezentem urodzinowym dla chłopca. W dodatku mógł ją spersonalizować według własnych upodobań. Wizualizacja jest jak maska przed strachem. Obawą przed tym, że to nie człowiek, a robot decyduje o losach rodziny Smith.

Chłopiec w drodze do łazienki włączył swojego UltraWatch'a 3. Nie znikał on z jego ręki, nawet gdyby nosiciel sam chciał go zdjąć. Działał jak chip dla psa. Musiał nosić go każdy obywatel Novapolis. Wszystko było rytuałem sprawdzającym bezpieczność.

Przekroczył próg łazienki, a następnie zablokował drzwi. Ściągnął pidżamę przykrywającą dotąd chude niczym patyk ciało. Jego budowa była oryginalna, wśród rówieśników. Większość z nich miała sporą nadwagę, przez uczęszczanie do licznych fastfoodowych restauracji. Na jego przyrodzeniu zostało umieszczone specjalne małe urządzenie świadczące o czystości seksualnej. Sprawdzane było przez specjalistów raz w tygodniu. Był to nieprzyjemny dla chłopca rytuał — nikt nie lubi rozbierać się przed innymi. Na szczęście teraz był sam. Gdy jego stopa dotknęła podłoża kabiny prysznicowej, zaczęła lecieć letnia woda. Po umyciu się mógł wreszcie się ubrać, a następnie uszykować śniadanie.

"Temperatura - Hamburger" rozkazał chłopiec. Po tym poleceniu piekarnik zaczął się nagrzewać do optymalnej temperatury. Gdy Jason przyszykował już bułkę, piekarnik dał znać, iż uzyskał wymaganą ilość ciepła. Po trzydziestu sekundach od włożenia hamburgera, z głośników pieca, dało się usłyszeć "Potrawa przygotowana! Smacznego". 

Życie chłopca zawsze wyglądało tak samo. Od wstania po śniadanie aż po położenie się spać. Rutyna i samotność dawały się we znaki. Tylko raz do roku odwiedzał go ojciec, który w zamian za brak czasu daje mu drogocenne prezenty. Jedyną osobą, z którą często rozmawia, jest jego kamerdyner. Prócz niego oraz pieniędzy nie ma nikogo.

Tak wygląda życie Jasona...